18-7 gaan we weer de zee op. Vlak voor vertrek geven we het nog even via een wats app door aan vrienden en familie. Waar veel op gereageerd is. De eerste dag blijf Sao Miguel in ons zicht. Zo mooi ook dit eiland vanaf zee! Er vaart nog een Franse zeil boot met ons op verder is er op ons beeldscherm geen enkel schip…..ook geen grote klasse A ais boot ver van ons vandaan, te zien. 

Wat we wel zien zijn  grote groepen dolfijnen. Kleintjes die speels tuimelend op ons af komen maar ook  groter die heel relaxed af en toe synchroon hun vinnen laten zien. 

HÉ! Daar zie ik een water waas uit de zee omhoog komen. JA zeker weten daar nog een keer. Zou het dan toch nog gebeuren…..Zooo dat is een grote dolfijn die steeds helemaal uit het water komt! Jaaaaa het is geen dolfijn die uit het water komt het is de staart van een walvis. Arnold heeft hem vol in het vizier van de verrekijker als DE staart nog een keer op komt voor de walvis zijn duik in het diepe neemt. Het was niet zo dichtbij Maar we kunnen nu eindelijk zeggen: we hebben een walvis gezien!

Ok einde dag is ons mooie Sao Miguel uit zicht en volgen de dagen met alleen golven. We pakken de draad weer op met wachtjes draaien. Arnold haalt iedere dag met de iridium het weer op, het route advies van Squid en geeft zijn positie door op deze site. Dat gaat enorm moeizaam. Het zou een lastige route worden omdat we tussen twee weersystemen door moeten gaan om niet te veel wind en vooral niet te hoge koers te krijgen. 

18 en 19-7 zijn mooie zeil dagen maar de oceaan laat haar grillige kant zien. Grote golven maken het leven aan boord als een behoorlijke sportieve bezigheid en bij mij gaat het helaas weer mis. Wat een tegenvaller dat ik toch weer zeeziek wordt.
De code zero heeft ook weer goed haar best gedaan en we rollen haar weg voor de avond zodat we rustig de nacht in gaan. We hadden gehoopt hem de volgende morgen weer uit te rollen dus met deze ruime koers laten we hem een keer opgerold staan………Dat hadden we beter niet kunnen doen want ‘s nachts trekt de wind wat aan en wordt ik wakker van geklapper. Op dat moment roept Arnold me dat er gereefd moet worden, maar het geklapper was de code zero die toch wind wist te pakken en waarvan het achterlijk gescheurd is. Als de donder naar beneden om de schade te beperken. Later zien we dat er ongeveer 7 meter gescheurd is daar waar de zeil maker hem deze winter nog heeft gerepareerd. Moeten we nu ook al afscheid gaan nemen van onze code zero?!

Op 20-7 moeten we al hoger aan de wind dan ons lief is en Lovis wordt op de proef gesteld. Wat een geklap en gebonk over die golven….. Het gaat door merg en been!

Als Arnold 21-7 weer zijn info binnen krijgt (wat enorm veel energie kost met zo’n stampende boot) blijkt dat de vooruitzichten alleen maar minder goed worden. We krijgen 22 knopen wind bijna aan de wind…!!met deze golven…. Niet te doen! En dan nog zo’n tuthola die zee ziek is……We gaan koers veranderen. We gaan naar A Curonja. Meteen is het weer lekker zeilen. Het viel ons op dat we iedere avond zeggen: Wat een mooie avond weer. Nu moet ik nog opknappen. Dat lukt redelijk, maar ik krijg de positieve Vibe maar niet terug. Ook deze route wordt niet gemakkelijk en we zullen moeten afkruisen om het slaan van de zeilen tegen te gaan. Al met al is het geen tocht die we noteren in het boekje van de mooie tochten.

Wat hebben we nog gezien onder weg. In eens ligt er voor ons een grote rode bol waar meestal een lobsterkooi onder hangt…..nou die is wel afgedreven want het was er 4031mtr diep. En we zien een gele rubberboot drijven. Gelukkig geen mensen erop die zwaaiend vragen om een lift. 

Bij de shippinglane bij Finistere hebben we drie keer een vrachtschip op geroepen met de vraag of we koers mogen houden. En alle drie zeiden, dat zij wel koers verleggen. Ze gingen alle drie achter ons langs. Mooi toch? Het is wel weer wennen dat er meerdere boten om ons heen zijn waar we rekening mee moeten houden. We moesten zelfs een storm rondje maken voor een Franse zeilboot die voorrang had! De laatste dag hebben we weinig wind veel deining/golven dus dan maar zeilen bergen en op de motor de laatste 30 mijl want we willen de rest echt heel houden. De bocht na de vuurtoren krijgen we de deining mooi achter ons en gaat het laatste stuk heerlijk. 
In de stadshaven staat de havenmeester ons al te verwelkomen en geeft ons een mooie Box.