De kust van Noord Spanje is adembenemend mooi. De enorme hoge bergen zo vlak langs de kust. Wat kan de natuur toch een mooi schouwspel creëren. Telkens weer een ander soort rotsen spel, dan weer heel groen, alles krijgen we te zien. We gaan van Santander naar san Vicente de la Barquera. Weinig wind aan de kust, maar verder op zee wel. Dat betekend dat we last hebben van de swell, de golven. En zeker als je weinig druk in de zeilen hebt is het rollen over de golven geblazen. Nou dames van NTO mijn buikspieren blijven wel getraind hoor. (trouwens, de comford seat is dan echt een troontje) We komen bij de haven aan. Een redelijk smalle doorvaart tussen een soort van dam en de natuurlijke rotsen. Twee Havenhoofd torens verwelkomen ons, maar ook een redelijk grote vis kotter. Hij vaart recht op ons af en dwingt ons naar de rotsen te varen. Wij vonden het een zeer enge situatie maar de vissers op de kotter groette ons vrolijk.

We hebben een uur nodig om een ankerplek te vinden die voor ons diep genoeg is, maar uiteindelijk liggen we op een prachtig plekje met de Pico op de achtergrond met de sneeuw nog op de top. Er is een uur lang een af en aan van viskotters die hooguit een halfuurtje aan de kade liggen en weer vertrekken. ’s nachts is het heerlijk rustig dus we slapen weer als een vorst.  De andere dag gaan we met de rubberboot de rivier een stuk op een drinken dobberend op de rivier ons meegenomen koffie op. Hoe romantisch is dat.

 

Dan varen we naar Ribadisella. Weer een  klots en rol reis. Arnold rekent uit dat we te weinig water hebben om naar binnen te varen dus gaan we nog een uur de zee op en weer terug. Inmiddels regent het en staat er wel aardig wat wind die we nu eigenlijk niet kunnen gebruiken. We varen de haven samen aan met de Aurora die we in Santander hebben ontmoet. Wat dood eng is dat. De golven rollen binnen en de doorvaart is erg smal. Aan de ene kant de muur en aan de andere kant de brekers op het strand. Het wordt wel beloond met een stukje paradijs. Wat is dit een leuke plaats. Met een markt en een soort cider op terras dat heeeeeel lang geschonken moet worden. Het glas gaat in een soort paraplubak tegen het spetteren en de fles zo hoog mogelijk. Mooi schouwspel.

En weer met de bergen op de achtergrond, jammer dat ze in de wolken zitten