Dinsdag blijven we lekker liggen. Woensdag geven ze heel rustig weer op dus gaan we naar Tobago Cays. Het is een prachtig zeiltochtje en als we bij de Cays zijn zien we de Double Dutch liggen. Dat is een leuk weerzien. Al snel zien we de turtles rond de bood zwemmen.

Gaaf gezicht hoor. Het is lekker druk, maar er is plek zat. Donderdag gaan we vol op snorkelen. Het is er prachtig boven en onderwater. Het is ook zo gaaf om vlak bij zo een schildpad te zwemmen. Zo sierlijk als ze door het water gaan, met hun guitige koppies. ’s Middags gaan we naar de andere kant van het eiland, daar is ook een anker geul. Er is een leuk strand met palmbomen en een soort horeca tentje.

Als ik daar even ga zwemmen komt er weer een schildpad mijn kant op en zwemt een hele tijd dicht bij me. Niet door mij gestoord als hij wat groen van de zee bodem graast. Aan het eind van de middag komen Janny en Martien een borrel drinken. Lekker bij kletsen na Suriname.

Vrijdag gaan we verkassen naar Mayreau. Het grootste eiland van de Cays. Het is een schattig kommetje maar wel erg druk. We hebben er eigenlijk niet zo een fijne ankerplaats omdat het door de moorings die er liggen moeilijk is vrij te blijven van andere schepen of ondieptes. Ook begint het behoorlijk te waaien. We krijgen 35 knopen wind om de oren. We leggen een tweede anker uit voor het geval de Rockna gaat krabben. We hebben namelijk bijna geen ruimte daarvoor. Als we los komen zitten we direct op een andere boot of op de ondiepte. Met de Fortress er bij voelen we ons veilig. Lovis blijft als een huis liggen tijdens de harde rukwinden. We gaan nog een stuk lopen en willen een biertje drinken aan het strand bij de baai waar we ook wifi kunnen ritselen. Als we zien dat een Carieb biertje EC12,- is gaan we weer weg. Daar doen we niet aan mee. We zien op het terras wat mensen met een telefoon. Die hebben ons de wifi code gegeven. Ha, zo hebben we een heerlijk goedkoop biertje en wifi gewoon aan boord. Het is een onstuimige nacht met regen en veel wind. Af en toe even anker wacht, maar alle anker alarmen doen het goed, dus we kunnen slapen.

Zaterdag wachten we tot rond het middag uur. Dan zal de wind wat afnemen en kunnen we naar Bequai port Elizabeth.

Weer komen we in een prachtig gebied en ook hier zwemt een schildpad rond in de haven. We droppen het anker en hebben een mooi plekje. Begint een ‘buurman’ te roepen dat we te dichtbij liggen want hij heeft 40 meter ketting uit. Voor een baai waar het heel druk is en de diepgang 3,5 meter is dat erg veel. Ok we verkassen. Het anker had zich toen al lekker vast gezet. Dit ritueel moeten we 5 keer herhalen omdat ons Rockna anker niet wil ingraven. Ze verplaats alleen een hoopje zand en groen wat voor d’r ligt. De anker grond is hier beroerd. Een klein laagje zand op een harde ondergrond. Arnold kijkt ook naar andere ankers en ziet dat de meeste niet goed zijn ingegraven. Met de windvlagen die er steeds zijn hebben we er geen goed gevoel over. Uiteindelijk gaan we het dicht aan het strand proberen. Daar is hopelijk een dikkere zandlaag. We kunnen het niet meer controleren, want het is te donker om het anker te zien liggen. Ik hou tot 2 uur ankerwacht. Het wordt rustiger met de wind en Lovis is tot nu toe keurig op haar plek blijven liggen. Dus Arnold hoeft me niet af te lossen. De andere ochtend blijken we achter drie stenen te liggen en naast ons anker ligt een afgekapt anker. Dat beloofd niet veel goeds. Anker maar weer op en dat lukt gelukkig. We gaan het weer proberen en leggen er weer een tweede anker bij. Hebben we weer een buurman die zeurt over dat we te dicht bij liggen en dat hij een Yank is dus dat het ‘problems is whene we needs insurence’. Wat een zak zeg. Als er een catamaran voor ons weg gaat gaan wij nog een keer verkassen zodat we geen last hebben van die Yank. Kost veel moeite maar we hebben een pracht plek en de fortress doet het werk dit keer. Double Dutch komt ook de baai binnen. Die heeft geluk en ankert in een keer goed. We gaan bij ze op de borrel.

Maandag gaan we naar het dorpje. Het is een wandel tocht langs het water, even een berg over en weer langs het water. Port Elizabeth is een leuk plaatsje. We gaan alvast uitklaren en wat boodschapjes doen. We eten bij een local tentje (niet bij de baai) en dat kost geen drol. Voor ec15,00 pp eten we rijst met kip en wat groente en drinken er bij. Terwijl aan het strand kost een cola ec 10,00. En een pizza ec 65,00 Dat is wel een heel groot verschil zeg. Wij hebben er wel weer lol in.

Terug aan boord gaan we nog wat snorkelen. We zien dit keer buiten alle vissen ook een inktvis. Leuk!! ’s Avonds komt Martien langs om te zeggen dat Janny d’r moeder is opgenomen met een hartinfarct. Janny wil zsm naar huis. Als het vannacht niet goed gaat met d’r moeder willen ze meteen naar saint Lucia, maar komen dan in donker aan omdat zij eerst nog moeten uitklaren. Wij spreken af dat wij dan vroeg gaan varen en ze binnen loodsen naar een goede ankerspot indien nodig. Wel heel vervelend voor ze zeg. Dat zorgt er voor dat er op de Double Dutch niet echt meer genoten wordt van deze reis.

Dinsdag 9 februari. Lovis en Double Dutch gaan niet naar saint Lucia, maar we maken een tussenstop bij Cumberland bay op saint Vincent. Het waait behoorlijk tussen de twee eilanden dus we trekken er toch maar weer een tweede reef in. Eenmaal achter het zeer indrukwekkende groene eiland wordt het weer kalmer en zonder reven draaien we de baai in. We worden meteen door bootjes geëscorteerd. We nemen nu wel hulp aan van een van hen, want je ankert hier met de neus naar buiten en achter wordt er een lange lijn naar een palmboom gebracht.

We liggen nog niet vast of we worden belaagd door bootjes met fruit, brood, kettinkjes, enz.enz. Geeft niet, maar het zijn van die houten bootje zonder fenders of stoot rand. Dat wil je niet langszij een gelakte boot hebben. Een van de rasta boys wordt een beetje boos als we hem weg sturen. Het is zonde van dit mooie plekje, want je wordt er eigenlijk gek van dat er steeds weer een boot aan je reling hangt om jou iets te verkopen. Van een kopen we wel wat, een red snapper. De man maakt hem voor ons schoon in zijn bootje dus dat is makkelijk, weinig troep aan boord en heerlijk vis eten vanavond.

De baai is imponerend. Klein en tussen hoge oevers. Vlak bij de kustrand is het nog 70 meter diep. Er staat op de kant een vuurtje te stoken met een pan erop. Naast het restaurant. Is die pan van het restaurant???? We gaan om vijf uur een borrel drinken met Janny en Martien op een terras naast de pan. We worden getrakteerd op een prachtige zonsondergang die de inval van de avond weer zo mooi weet in te kleuren.

Terug aan boord smullen we van onze vis uit de oven en slapen hier heerlijk. De andere dag zien we niemand op het strandje dus gaat Arnold zwemmend naar de palmboom waar de Lovis aan vast gemaakt was. Anker op en naar st Lucia.

Saint Lucia.

Het is weer een mooie zeiltocht. Even onder de pitons, twee bergen aan het begin van het eiland geen wind gehad dus een stukje gemotord, maar het laatste stuk weer gezeild. Ook weer een keer een grote groep dolfijnen om de boot gehad. Een vindt de watt&sea heel interessant. Pas op voor je snoet he?!

Double Dutch vaart door naar Rodney bay en wij droppen ons anker bij Marigot bay. Een lastig baaitje om te ankeren maar we hebben een hele leuke plek. De baai heeft een soort schiereiland met een strandje en palmbomen.

Ook hier heb je boot boys maar die zijn niet opdringerig en komen een gezellig praatje met ons maken. Long John Silver komt ook de baai in gedraaid en gaat een stuk verder op anker. We zijn mooi voor donker klaar met afstallen.

Donderdag 11 februari klaren we in en gaan we met de bus naar Castries, de hoofdstad van het eiland. Eerst moeten we flink de berg op lopen om bij de hoofdweg te komen. De rit brengt ons ook nog langs de bananen plantages. Een belangrijk export product van st Lucia. Castries vinden we een leuk stadje. De sfeer doet ons een beetje aan Paramaribo denken maar veel kleiner. We eten een lekkere hamburger en gaan wat boodschappen doen. De terugweg weer met de bus want dat is lekker voordelig reizen. Het is wel rennen als de bus er aan komt want het is erg druk. Een mevrouw waar ik mee heb staan kletsen vraagt de chauffeur of hij ons de berg op wil brengen want het is een enorme klim naar de haven toe. Dat is toch heel aardig. Nu moeten we alleen naar beneden lopen. Dan moet je natuurlijk niet verkeerd lopen. Hoe we het voor elkaar krijgen weten we niet maar we komen aan de verkeerde kant van de kom uit bij het mangrove bosje.

Een ferryman brengt ons uiteindelijk naar onze dingy. Aan boord eerst lekker zwemmen. Oeps, Lovis begint haar oude gewoonte weer aan te nemen. Aangroeien. Het effect van de Suriname rivier is over. We kunnen weer met ons sponsje het onderwaterschip schoon maken. Stef en Manon vd Long John Silver komen een borrel bij ons halen. Vrijdag doen we lekker niet veel. We gaan aan het einde van de middag eerst naar de strandtentjes op het schiereiland. Dan naar de Hurricain hole waar happy hour is. We spreken daar Gerard een Nederlander die met zijn jacht hier chartert en een van zijn opstappers.

Zaterdag naar Rodney bay. Het is maar een klein stukje maar we willen toch op tijd weg omdat we nog een boodschap willen doen daar. Het is weer een fantastische zeil tocht en we varen door naar de haven waar we de binnen lagoon in gaan. Daar kan je goed inkopen doen. Het is geen leuke plek om te leggen. Vakantie huisjes die weinig bezet zijn met ingestorte stijgers voor de deur, maar wel heerlijk rustig. Er komt een rubberboot aan gevaren die vrolijk roepen naar ons omdat we van Hellevoet komen. Het zijn Hans en Liesbeth van de Kulkuri. We hebben hun blog een paar keer gelezen. Ze liggen bij WVH en woonden in Honselersdijk. We hebben ze nooit gezien en nu ontmoeten we elkaar hier op de Carieb. Grappig toch! Na het boodschappen doen gaan we met de bijboot Martien op zoeken. Na een borrel op de Double Dutch komt Martien bij ons aan boord eten. Janny is inmiddels weer in Nederland.

Zondag 14 februari gaan we met Stef en Manon een rondrit maken. Ze hebben een taxi geregeld die ons naar een paar mooie uitkijk punten brengt. St Lucia is een behoorlijk bebouwd eiland met 220.000 inwoners.

We stoppen om guaves te plukken. De chauffeur brengt ons naar een stuk regen woud waar we een klein stukje van een wandelpad volgen. Het is een leuke ochtend en we hebben best mooie dingen gezien, maar het is geen eiland wat bij ons veel indruk achterlaat.

Bij terugkomst gaan we op de Long John Silver wat drinken. Manon maakt van de geplukt guave en de gekochte bananen een lekkere cocktail in de blender waar we onder de grote bimini lekker van smullen terwijl het volop regent. Maandag gaan we buiten liggen als we zijn uitgeklaard en water hebben getankt zodat we dinsdag naar Martinique kunnen.