28-10-2015: woensdag                 Tenerife San Miguel

Rond 10.00 uur gaan we los. We spreken onze Engelse maatjes die we sinds Pasico Blanco tegen komen. Die verlaten de haven gelijk met ons. Ook zien we de Beau op de ais. We hebben via de marifoon contact. Zij gaan ook naar San Miguel. Eerst staat er erg weinig wind en kunnen we niet zeilen maar na een uur gaat lukken. Het is dan nog warm en erg zonnig. Dat veranderd in de loop van de middag. Het gaat betrekken. We ruimen de code zero op om niet in de problemen te komen en om hem droog te houden. De wind trekt aan tot 20-21 knopen en het gaat zelfs even regenen. De golven bouwen ook meteen wat op, maar eenmaal vijf mijl voor de haven komen we in de luwte van het land en kunnen we relaxed de haven aan lopen. We krijgen een plek naast ‘Beau’ dat is leuk. Wel een lastige plek want Arnold ziet het niet zitten om achteruit aan te meren (later blijkt maar goed ook) en het is zeer lastig via de neus op en af stappen. We maken schoon schip en nemen voor het koken nog even een binnenkomertje. Wat horen we nu? Even later weer. De kiel raakt de bodem! We liggen naast een ondiepte en de wind gaat draaien en dan komen we zeker tegen de keien. Vlug weg wezen hier. Maar niet met de schroef aan want dan komt de mooring lijn er in. Met handkracht trekken we Lovis naar achteren en varen we uit. Arnold voelt dat  het nog niet goed gaat. De andere mooringlijn zat nog vast. Dat heb je als je moe ben dan zie je dingen over het hoofd. Uiteindelijk liggen we aan bij de langstijger. Mooie plek! De kerel die ons assisteerde bij het aan meren bied zijn verontschuldigingen aan. We gaan snel eten en om 21.00 uur liggen we op bed. SLAPEN!!!

We liggen in een haven dus gaan we weer klussen. Er is altijd wat te doen aan boord. Het is een beetje wisselvallig weer. Beau spreken we niet meer want die hebben gasten aan boord en gaan met een auto over het eiland. Wel zien we Nicolaas weer. Die ligt met de Witte walrus aan de andere kant van de haven. Ik maak een praatje met de crew van de Twins. Een catamaran uit Nederland die al vijf jaar hier in de winter chartert. We worden uitgenodigd voor een borrel. Het is erg gezellig. Zij weten ons te vertellen dat er 5 km verderop een hele goede supermarkt is en dat het de moeite waard is om het eiland te bekijken. Onze Engelse maat komt langs met harddiskjes met films en muziek.

’s Avonds verkassen we naar Galleta, omdat we niet voor een auto slagen en we san Miguel met haar onafgemaakte resorts en hotels echt niets aan vinden. Galleta is een oude vissers haven die is om gebouwd tot marina, maar waar het plaatje nog een plaatsje is. Helaas is er geen ruimte in de haven dus ankeren we bij de haven ingang. We liggen er prima met gezellige live muziek vanaf de kant op de achtergrond. Slapen gaat hier prima lukken.

De volgende morgen zien we een zeilboot uitvaren, dus zal er misschien plek zijn. Voor de andere twee boten die hier op anker liggen wakker worden vragen we snel aan de havenmeester via marifoon of we er in mogen. Hij vraagt of we om 10.00 uur het nogmaals willen vragen, en 10 minuten later worden we door hem opgeroepen dat er een plak voor ons is. TOP! Meteen anker op en de haven in, want we willen vandaag met een auto het eiland bekijken. We worden keurig op gevangen en bij het havenkantoor regelen ze een auto voor ons. Om 11.00 uur zitten we in de auto en gaan we naar el Teide. De berg op Tenerife van 3,8 km hoog. Hij stond vanmorgen naar ons al te lonken in het zonnetje toen we anker op gingen. Die zon heeft niet veel  meer geschenen vandaag. Zelfs flinke regen, maar de route over het eiland is geweldig mooi. Wat een diversiteit aan landschappen. Verschillende soorten bos. Van hele hoge bomen tot lage struiken en heide tot ruige gesteente en kale vlakten die als en maanlandschap erbij liggen.  We zijn zeer onder de indruk van dit prachtige eiland. Nog mooier dan Grand Canaria.  We rijden door naar Santa Cruz de Tenerife.  Het was niet te doen om bij de marina te komen, maar we hebben leuk door de stad gelopen en een bakkie gedaan. Leuke stad met gezellig centrum, maar wat ons verbaast is dat er op zaterdag zoveel winkels dicht zijn. En we hoeven niet te kijken voor een zomerjurkje, want alles wat er in de winkels hangt is winterkleding. Het weer is er goed voor, want het is de eerste dag dat de temperatuur ook uitblijft.

Dan onze grote uitdaging…..de Mercadonna vinden. We hebben het adres van internet af, maar de weg is lang en er is geen Mercadonna te vinden. De vijfde waar we het aan vragen weet het te vertellen.

We gaan flink inslaan voor de oversteek. Ze hebben gelukkig vacuüm afbakbrood. We kopen de complete voorraad. 4 grote shoppers staan uiteindelijk achter in de auto. Nu nog een plek in de bood voor als deze boodschappen.

Aan boord vlug eten koken want het is al laat. Na de koffie knappen we ons op, want we willen ook nog even naar het stadje. We komen in een kroegje met een gezellige Italiaan als bar man. Zijn gezicht vol met hang en sluitwerk, maar aardige gozer. Als de terrassen gaan sluiten en iedereen naar binnen moet gaan wij terug naar Lovis. Het is een vermoeiende dag geweest met veel indrukken. Dat wordt weer heerlijk slapen.

Grand Canaria.

Het ziet er naar uit dat we een goed weer beeldje hebben om naar Grand Canaria te varen. Er staat wel een aardig windje dus we ruilen de fok voor de werk fok. Mooi zeiltje die we al een tijd niet meer op de roller hebben gehad. We gaan eerst warm eten en gaan om 1400 uur los. Buiten staat nu even wat minder wind. Gelukkig maar want de roller wil niet uit met de fok. Na een uur tobben met smeren van de roller en een sluiting extra er tussen lukt het om en varen we langs de kust naar ons volgende eiland. Nog niet ruim wat we verwacht hadden maar behoorlijk hoog. Als we aan het einde van het eiland Fuerteventura zijn worden de golven wat warrig en groter. Ik heb net wat meer aan gedaan, als we een flinke patser over krijgen. Ik ben helemaal nat. Dat wordt weer na lange tijd ons zeilpak aan. Langzaam wordt de koers wat ruimer en dat is maar goed ook want nu glijdt Lovis mooi over de golven. We gaan als een raket. Hele stukken 7 tot 8 knopen. We worden op geroepen door Radio Las Palmas. Of we stand by willen blijven want een noorse boot die bij ons in de buurt vaart heeft problemen. Gelukkig valt het allemaal mee en is alleen hun reddingsvest met AIS noodsignaal geactiveerd omdat ze ook een golf over hebben gekregen. Dus geen man overboord.

Rond 3 uur in de morgen valt de wind weg en gaat de motor aan. Nu gaan we allebij om de beurt even slapen. Om 6 uur zijn we in Pasico blanco. We zijn een box in gegaan die vrij is en na een binnenkomertje lekker gaan slapen tot 11.00 uur. Richard, een Nederlander komt de stijger op. Hij werkte bij kustwacht post Ouddorp. We herkennen zijn stem niet maar we zullen hem ongetwijfeld wel eens de scheepvaartberichten hebben horen geven. Het is een rasechte Rotterdammer die als hij hier is van alles heeft gedaan en verhandeld. Nu zit hij in de RVS polisch. Aan de overkant ligt een belg die alleen zeilt en ook een lekkere babbel is. Naast ons komt een Frans gezin met een zelf gebouwd schip liggen. Je zou het in de Aziatische landen verwachten. Hij heeft er 15 jaar aan gebouwd. We hebben gezellig aanspraak hier. ’s Avonds willen we naar Playa de Ingles lopen, maar we zijn verdwaald op een golf terrein. We komen bij een 3 meter hoog hek uit. We zijn dus nooit in P. d.I. gekomen. We klussen weer wat in de haven en wachten het weer af met harde zuiden wind. Die harde wind is uiteindelijk niet meer gekomen. Donderdag 22 komen Ronja en Marit . Wij gaan met openbaarvervoer naar Las Palmas. Even kijken bij de haven daar. Het is een hele zit. Ruim twee uur rijden we langs de kust. Wat een zooitje maken ze er hier van zeg. Hoop zogenaamde kassen die half weggewaaid zijn en nooit opgeruimd worden. Het is nog een aardig stukje lopen naar de marina waar we wat watersport winkels bekijken en een neusbeschermer voor Lovis scoren. De ARC deelnemers liggen over de hele haven verspreid dus het is niet te doen om een bekende op te zoeken. We willen via het centrum terug naar de bus, maar het is siësta, dus alles dicht. Al met al was het bezoekje Las Palmas niet veel aan. We gaan met de snelbus naar de aeroporto om de meisjes op te halen. Daar lukt het ons gelukkig om voor een redelijke prijs en weinig lopen een terug reis met taxibusje te krijgen. Gezellig de meiden erbij. Ze hebben een goede reis gehad.

23 oktober 2015 vrijdag. We varen op de motor want er staat weinig wind en het is maar 1,8 mijl naar Arguineguin. Een vissersdorpje met klein haventje waar geen ruimte voor ons is, maar waar we een goed ankerplaatsje hebben. We brengen een tweede anker uit om goed op de golven te liggen. Met de snorkels kunnen we goed kijken hoe de ankers er bij liggen. Het tweede anker wat eerst nog een tijdje hoofd anker is omdat de wind later gaat draaien wil echter niet pakken. Dan maar opnieuw ankeren. Want met een anker is dit geen goed plekje. Dit herhaald zich nog 3 keer omdat we steeds als de wind draait weer niet veilig genoeg liggen ten opzichte van de andere ankeraars. In het donker halen we weer op. Als het anker op is gaat de anker lier van zijn slot af en laat het anker weer zakken. Dat zorgt ervoor dat Lovis afdrijft en Arnold met zijn schroef in een kleine mooring terecht komt. Geen aandrijving meer. Foute boel!!!!! Ronja reageerd heel snel en springt in de rubber boot om Lovis vrij te trekken van de Ana die ook op anker ligt. Arnold zwemt een lange lijn naar een Catamaran ‘Catmandu’ om zo even zijn anker te lenen en achter de catamaran te kunnen hangen zodat we niet verder af drijven. De schipper van Catmandu is uiterst behulpzaam en komt in de regen met zijn bij boot langs om eventueel te kunnen assisteren. Arnold gaat met duikset naar de schroef en Ronja met snorkel erbij om bij te lichten. Vrij snel heeft Arnold het voor elkaar om zonder te snijden de mooring los te krijgen. Nu nog een goede plek voor ons anker zoeken. Het is wel een nacht met ankerwacht want er is eigenlijk niet veel ruimte.

Achteraf valt alles mee want we horen later dat op een ander gedeelte van Grand Canaria giga overstromingen had door hevige regenval.

We kiezen de volgende dag voor een haven want de zee is nog te onrustig om bij Mogan te kunnen ankeren. We gaan naar Porto Rico. Een vreselijke haven. Je ligt er niet rustig en omringd door alleen maar resorts. Niets is echt als een dorpje of zo. Als we gaan zwemmen en opzoek gaan naar de schildpad die er schijnt te zwemmen, worden we meteen terug gefloten. Verboden!!! ’s Avonds gaan we stappen in een uitgaanscentrum waar je door 10 proppers tegelijk wordt aangesproken. Dat vinden we alle vier irritant. We gaan dan ook naar een bar waar we niet naar binnen zijn getrokken door een propper. Ons tweede drankje doen we in de pianobar waar de sfeer ook oke is. Marit laat zich verrassen door een coctail die lekker smaakt. We willen nog een afzakkertje drinken bij de haven in het rijtje, maar daar is alles dicht. Dan maar aan boord.

Zondag zeilen we heel rustig aan naar Morgan waar we buiten op anker gaan. Bij het ankeren zien we al de tientallen vissen om ons heen. Ronja en Marit snorkelen volop langs de rots partijen. Het is wel oppassen geblazen, want er wordt hier ook volop ge jetskied. We liggen langs een klif van zeker 150 meter stijl omhoog. Als de bus aan komt toetert hij even om er voor te zorgen dat de tegenliggers weten dat hij om de bocht komt. Als we ’s avonds het schattige plaatsje in gaan en wat gaan drinken zien we de bus ook gaan. Heel raar gezicht, want verder is het pik donker dus lijkt het net een vliegende bus. We zitten bij een leuk barretje in een uitgaansstraatje. Tegenover ons zitten 10 Noren te eten en te drinken. Die zijn zo dronken als een badlaken. Er is er niet een die normaal uit de ogen kan kijken. Wat zullen zij de andere dag een hoofdpijn hebben, want de zon staat al vroeg aan de hemel te knallen. Wij blijven ook maandag op anker. Het is hier lekker. We kunnen lekker zwemmen er is veel te zien en met het windje een heerlijk klimaat.

De laatste dag met de meiden gaan we met een huur auto een deel van het eiland bekijken. We nemen onze woorden  terug. Grand Canaria  is wel mooi. Jammer dat er zo veel resorts staan, want zuidwest is prachtig.

Fuerteventura of wel sterke wind. Het ligt op een afstand van 7 mijl van Rubicon af. We worden wakker met een heerlijk zonnetje en na het ontbijt gaan we heerlijk zeilend naar Corralejo. De noordelijkste havenplaats op het eiland. Er is in de haven geen ruimte dus we pakken een mooring. De havenmeester stond vanaf de kant wel te roepen dat we ergens anders moesten gaan liggen en dat hebben we gedaan. Een mooring met een lekker dikke touw eraan, dus dat zal wel goed zitten. Als we naar de kant gaan lopen we nog even langs het havenkantoor met de scheepspapieren om te vragen of er misschien nog een plekje in de haven is want er komt best veel wind aan. Helaas, we moeten blijven waar we liggen. Scheepspapieren wordt niet naar gevraagd. We gaan even een rondje door Corralejo lopen. Een gezellig plaatsje met een behoorlijk centrum. We informeren even wat een autohuren kost en gaan nog wat drinken op een terrasje waar we wifi scoren. Altijd weer een sport om uiteindelijk na zo een drankje aan boord internet te hebben. Tot nu toe heeft onze super antenne het erg vaak voor elkaar.

De volgende morgen willen we met de auto het eiland gaan bekijken want er komt zo veel wind dat het aan boord geen feest zal zijn. Arnold neemt nog voor de zekerheid een duik om te kijken of de mooring wel betrouwbaar is. Het zijn drie beton blokken met een klitteboel van touwen en een ketting. We zetten nog wel een ander landvast (touw) op een ander punt van de klitteboel vast zodat we een extra safety hebben in gebouwd. Aan het touw te zien is het geen mooring voor een klein bootje. We gaan met de bijboot naar de kant want we willen de auto gaan huren. Worden we door de haven meester die gisteren op de kade stond te roepen aangehouden, want we mogen niet zomaar de bijboot in de haven leggen. Eerst moeten we de scheepspapieren enz. afhandelen. Nou ja, en de havenmeester die gisteren in het kantoor zat heeft nergens om gevraagd. Dus weer terug aan boord voor de papieren te halen en naar het kantoor. Als het allemaal erg lang duurt vragen we of het goed is dat we later op de dag terug komen. Dat is gelukkig goed. Intussen heb ik de auto al geregeld en kunnen we gaan rijden. Het eiland is vulcanisch en erg kaal. We gaan eerst naar de noordkust waar we bij een oud oorspronkelijk dorpje komen. De weg die verder gaat is verhard maar erg slecht, dus rustig rijden. We komen langs de kustlijn waar de golven prachtig zijn en waar de boarders dan ook in grote getalen hun sport uitoefenen. Rijen stoffige busjes langs de weg, meiden die lekker aan zonnen zijn terwijl vriendje lief de golven aan het trotseren zijn. Mooi schouwspel. De weg dwars over het eiland gaat door de bergen. Het is ook een indrukwekkend gezicht hoor die ongerepte rots en lava partijen. We komen op mooie uitkijkposten. We merken daar wel dat er inmiddels veel wind staat, maar ook erg warm. We komen bij een vallei waar normaal water in zou moeten staan maar nu droog staat. We zien daar kleine dasjes lopen. Schattige beestjes.

We rijden naar de haven waar we morgen naar toe willen gaan. Even kijken of er ruimte is en of we er beschut kunnen liggen. Grand Tarajal. We zien de havenmeester op de kade staan. Een die je niet over het hoofd kan zien. Uiterst vriendelijk zegt hij dat we welkom zijn. Even in het dorpje op de boulevard wat gedronken en dan begint het te onweren en flink te regenen. Later blijkt dat in Corralejo geen drup is gevallen. Verder gaan we met de auto nog langs een Lidle om daar lekker voordelig in te slaan. Grote teleurstelling …..in de Lidle hier is geen pindakaas, gaan honing pinda’s en geen stroopwafels zoals ze die in Portugal wel hebben.

Precies op tijd leveren we de auto in nadat we de bijboot volgeladen hebben met de boodschappen. Als we terug zijn van de auto inleveren gaan we pas met de bijboot naar Lovis om de boodschappen uit/in te laden. Daarna als een speer naar het havenkantoor. De vriendelijke meneer van gisteren heeft nu weer dienst en snapt eigenlijk niet precies wat we komen doen, maar doet voor de vorm onze papieren netjes afhandelen. We hoeven ook niet te betalen voor de mooring. Omdat het al laat is en we in het dorp echt leuk leven hebben gezien gaan we een eenvoudig hapje eten om van de levendigheid van Corralejo te proeven. De terrasjes zijn lekker vol, er staat een muzikant op een plein te zingen met een gitaar. Na de koffie terug naar Lovis. Het waait inmiddels weer hard, maar de wind komt van land dus we liggen toch redelijk rustig. Lijkt het nu zo of liggen we niet meer op onze plek…….NEE, WE ZIJN OP DRIFT!. Op het moment dat we het ons realiseren staat de water Gardien servile naar ons te schreeuwen dat we actie moeten ondernemen.( denken we want we verstaan er eigenlijk geen woord van.) We zijn druk bezig met ons plan voor te bereiden staan die lui ons nog steeds op te naaien. Arnold heeft toen op zijn manier terug geroepen dat we druk zijn en dat ze beter kunnen assisteren dan daar de boel op te naaien. We krijgen wel een spot op ons gericht. Dat werkt wel makkelijker. Met de bijboot die gelukkig nog niet wat op geruimd omdat het te hard waaide, heb ik een hele lange lijn naar een andere grote mooring gebracht. Dat is nog een hele klus want voor de bijboot zijn die golfjes wel groot. Ik had geen droge draad meer aan mijn lijf. Het is wel gelukt en met de motor bij trekken we rustig Lovis naar de nieuwe mooring en laten we de mooring waar we aan vast lagen los. Eenmaal bij de nieuwe mooring leggen we extra landvast een deze mooring en we leggen nog een lijn aan een extra mooring die dicht in de buurt ligt. Zo nu kunnen we weer gerust slapen…..na een biertje en een douche.

We staan vroeg op want we moeten de bij boot nog op ruimen en alle lijnen los knopen van de moorings, maar we kunnen toch netjes na een uur buffelen vertrekken naar Grand Tarajal. Het is een rare zeildag. Mooi bezeild, geen wind, wind op kop, weer bezeild, en dan een goed wind maar wel op kop. Na 10 uurtjes waarvan de helft kruisen komen we in de haven waar we eindelijk wel allemaal passanten om ons heen hebben en waar we deze dagen lekker aanspraak van hebben. We krijgen van Nederlanders complimenten hoe we de haven in kwamen en in de kom aftuigen en hoe gemakkelijk Arnold met de boot manoeuvreert. Ook is er een Belg met 50foot Oceanis die met ons op ging vanuit Corralejo die zegt; ‘we hadden al snel door dat we aan wind niks tegen jullie gingen beginne’. Ha ha. We liggen dus na 10 dagen weer in de haven. De vriendelijke havenmeester komt op de stijger nog langs en herkent ons van gisteren. Natuurlijk moeten we even langs komen met de gebruikelijke papieren. Er zijn havens waar je denkt wat voor zin heeft het om zo een groot havenkantoor te hebben met 4 bureaus en 5 man personeel. Deze haven niet hoor. We komen bij een deur met daarachter niet meer dan een klein halletje zoals menigeen die heeft in een rijtjes woning, daar zit een opklap blad tussen de muren. Er past voor het blad precies een stoel voor mij als klant. Achter dat blad past precies onze vriendelijke maar toch wat uit de kluiten gewassen (hij heeft waarschijnlijk altijd keurig zijn pap op gegeten)havenmeester. Ik vind dit helemaal geweldig. Meer is kennelijk niet nodig, want de aantekenboeken en de printer passen er ook op een plank. Daar kunnen die over de top marina’s een voorbeeld aan nemen.

Zoals altijd in een haven krijgt Lovis weer een lekkere straal zoet water over en komt er weer een lijntje waar de we onze was kunnen laten drogen. Het is best veel dit keer. Verder zijn we druk met plannen hoe we het gaan doen, want Ronja komt naar Grand Canaria met Marit maar het weer zit niet erg mee met al die zuiden winden en we zijn ook bang dat er geen ruimte is voor ons omdat Las Palmas is afgehuurd door de ARC en de locals die hun box moeten afstaan gaan naar een andere havens op het eiland. Omdat het onbestendig weer wordt willen we wel graag een goede haven in de buurt hebben zodat we niet met 30 knopen wind moeten gaan ankeren. Even het weer goed in de gaten houden. We hebben leuke gesprekken met een Hollandse die opstapper is op een Engelse ARC boot. Arnold krijgt van haar de lijsten van de ssb die door de ARC zijn uit gegeven. We raken ook aan de praat met onze Franse buren die we al verschillende keren hebben gezien maar nooit gesproken. De turquoise boot valt wel op.

Opeens begint het weer te regenen. Snel de laatste was binnen halen. Dat valleitje waar geen water in stond toen wij er heen zijn gegaan dat zou nu zomaar weer met water kunnen staan, want dit is nu al de derde dag dat het hier regent.

6 oktober is Arnold jarig. Vreemde verjaardag hoor. Ik heb een slinger voor hem op gehangen en verder is het een dag die in het teken staat van vertrekken naar de Canarische eilanden. Het is prachtig weer. De jongens van de Zeebink helpen mij nog even de mast in om de windvaan na te kijken want die geeft steeds veel te laag aan of draait niet bij weinig wind. Meteen een extra lijn in de top vast gemaakt als reserve stag bij calamiteiten. Het is vandaag rustig weer dus de zee kan lekker tot bedaren komen en vanavond staat er een beetje wind. We besluiten om dan ook vanavond te vertrekken. We hebben de Pinga Doce nog even bezocht en ik heb nog snel wat eten gekookt voor onder weg. Na het eten gaan we los en om 19.00 uur liggen we onder zeil. De code 0 staat er maar even op en al snel kunnen we gewoon met standaard tuigage zeilen. Windhoek van 90 graden 12 tot 19knopen wind en dat het hele eind. We worden voor Funchal nog even uitgezwaaid door een groep dolfijnen. Jammer dat ze niet zijn op komen dagen toen we met de familie aan het zeilen waren. We waren toen op de zelfde plek.

We hebben dus een tocht uit het boekje. Als je een wens zou doen hoe een oversteek er uit zou moeten zien dan is dat zo. Dat geldt alleen niet helemaal voor mij, want ik wordt weer zee ziek en kom er eigenlijk niet overheen. Dat betekend dat ik veel slaap en niet echt van de tocht kan genieten en vooral ook dat ik niet voor 100% kan functioneren. We hebben het er zelfs over of we wel door moeten zetten of dat Canarische eilanden niet het eindstation moet worden. We geven nog niet op! Arnold maakt mij wakker voor mijn wacht en laat mij licht kogels achter de boot zien. Plankton bolletjes dwarrelen door het water met af en toe een licht bol alsof iemand vanuit de zee met een zaklamp schijnt. Wij hebben dit nog nooit zo gezien.

Wat voor verstekeling was dit??

Zoals gezegd hebben we optimaal weer en we zeilen een dag gemiddelde van 155 mijl. We zijn na 41 uur zeilen rond 12 uur in de middag in de ankerbaai van Isla Graciosa. Het is hier prachtig. Ik had niet verwacht dat een kale berg zo’n indruk kan maken. De baai waar we in liggen is ook een baai voor de dagtocht mensen die per catamaran of glassbottum boot worden gedropt op het strand en na een paar uur weer ingeladen worden terug naar de haven. Er valt dus lekker veel te kijken. We gaan lekker snorkelen. Het water is heerlijk en weer zoooooo helder. We zien dat het anker keurig in het zand ligt…..maar wel vlak naast een grote kei. Dat is goed gemikt! ’s Avonds gaan we wandelen op het eiland. Vulkaan steen, zand en distel planten. Dat is Graciosa.

zonsondergang bij Graciosa

De andere dag gaan we met de bijboot naar Caleta het havenplaatsje op het eiland. Het doet ons sterk denken aan Culatra. Kleine witte huisjes en alle straten zijn van zand. We zien hier alleen geen tracktoren maar jeeps. Als je een taxi wil komt er een Jeep voor rijden. Bij de fruitaria kopen we een meloen waar de verkoopster eerst een kleinstukje uit snijdt om te laten proeven.

Caleta weer een zanddorp

Grappig. Het eiland moet het wel hebben van de toeristen. Zo spreken we op het strand nog een Spaans stel uit Madrid dat voor 9 dagen hier op vakantie is.

In de baai liggen verschillende boten op anker. De Zeebink met de jonge gasten komen ook binnen. Zij zijn uiteindelijk 7 oktober in de ochtend vertrokken en hebben er 7 uur langer over gedaan en veel moeten motoren. Zooo dan hebben wij het echt goed getroffen! Er licht nog een Nederlandse boot met een klein kindje, en verder nog 12 boten uit verschillende nationaliteiten. Een komt er uit Denemarken. Een klassiek bootje van ongeveer 10 meter met 4 personen aan boord. Het ligt te rollen op elk golfje wat de baai binnen komt. Als de bij boot wordt op gepompt is het ook zo een lief klein bij bootje waar je echt met twee personen hooguit in kan. Daarnaast ligt een Catatmaran van 50 foot. Wat een verschil. En ze komen er allemaal. Mooi toch!

10-10-2015 zaterdag      Graciosa- Arrecive.

Deze dag staat in het teken van ankeren!

We worden wakker met aardig wat wind die de baai in staat. Het is voorspeld dus we zijn er op voor bereid. ’s Nachts hebben we steeds het anker horen schrapen over de stenen. Hij is keurig op zijn plek gebleven. Sterker nog, als we om 9 uur weg willen gaan in de stromende regen, zit ons anker muur vast. Hij is kennelijk bij het draaien van de wind toch achter die kei gaan liggen die we naast het anker hebben gezien. Nu er geen zon staat is het niet te zien als Arnold een inspectie duik gaat doen. Ellende is dat Arnold wel de duik spullen heeft, maar niet zo diep kan duiken omdat zijn oren dan dicht slaan en niet meer willen klaren. We verzinnen verschillende trucjes, maar niets helpt. De Deense jongen komt nog met zijn kleine bijbootje langs om te vragen of hij kan helpen, maar hij heeft het zelfde probleem als Arnold. We gaan het vragen bij het jonge gezinnetje en ja hoor meteen raak Nicolaas is bereid om met onze spullen te duiken om een triplijntje aan ons anker te maken. Triplijntje is een lijntje wat het anker op een andere manier op haalt zodat hij als het ware terug kantelt achter in dit geval de kei vandaan. Hij komt al snel weer boven met de mededeling dat het de ketting was die achter een rots zat en niet het anker. Hij heeft de ketting mooi over de rots gelegd en de triplijn aan het anker gemaakt. Meteen maar even gekeken of zijn eigen anker mooi in het zand ligt. Ook geen probleem. We zwaaien blij naar elkaar als we het anker binnen hebben. Tot in Arrecife.

Nicolaas duikt naar ons anker

Als we de bocht om zijn zetten we zeil en hebben we ook weer zon. Het is heerlijk zeilen. Weer halve wind 14 tot 21 knopen. We krijgen weer bezoek van een grote groep dolfijnen. Er zwemmen wel acht stuks voor de neus. Geweldig gezicht. Lekker speels springt er af en toe een uit het water. En ineens zijn ze dan ook weer weg.

De ankerplekjes die we zouden opzoeken in Puerto de Naos is nu een grote marina geworden. De ankerbaai van Arrecife zelf is geen optie omdat de wind er vol in staat. We gaan terug en laten ons anker zakken in het kommetjes van Puerto Marmoles. We zien wel hoelang we hier mogen blijven……Niet lang, want al snel komt de politie op de kade zeggen dat we niet mogen ankeren maar de grote marina in moeten. We zeggen dat we problemen hebben en dat we twee uurtjes nodig hebben. Precies genoeg om de ankerbaai van Arresife te laten bedaren. Dat is inderdaad het geval. Als we om 1900 uur weer naar de baai varen (we zien nog een haaitje zwemmen) is het goed te doen en ankeren we en pakken we een mooring erbij. Het anker wil niet echt pakken op de keien. Later leggen we ook nog een lijn naar een roei bootje die hier ligt zodat we niet overdwars op de swelle liggen. Dat wordt lekker slapen hier. Om 4 uur in de nacht horen we steeds het anker spelen met de stenen. We halen het anker op en gaan alleen aan de mooring en het roeibootje liggen. Nu slapen we nog lekkerder.

De andere ochtend gaan we na de ochtendduik lekker buiten ontbijten. Nou lekker…. Het stinkt ineens enorm naar de diesel. Een visser aan de kade heeft een grote hoeveelheid olie in het water geloosd. Niet normaal! Die lui moeten leven van de zee en ze maken er zo een bende van. We zijn zo kwaad dat we de coastgard op roepen om dit delict te melden. Wonderlijk wordt er ook nog wat mee gedaan. Als snel zien we een politie auto langs de kade observeren en komt er een boot bij de visser langs zij. Het geeft ons een goed gevoel. Op de kade is er ook van alles aan de hand met een sloepje die te water wordt gelaten. Een groep mannen met gele t-shirts en gele petten en een groep mannen met witte t-shirts en blauwe korte broeken zijn volop in de weer. Als we even niet kijken ligt de sloep in het water en staat de mast met typisch grootzeil constructie erop. Niet veel later is de sloep onder zeil onder luid gezing van de bemanning met de witte t-shirts en blauwe broeken.

Wij hebben klusdag. Geen wind en regen. Waarom is het eiland hier zo dor? Die paar dagen dat we hier zijn hebben we al aardig wat regen gehad. Aan het einde van de middag gaan we naar de kant. Het is zondag dus een dooie boel in het centrum. We lopen naar de grote marina waar wel aardig wat leven is. We zien Nicolaas nog met de kleine en de opstapper. Die zijn in de haven gegaan. We eten een patatje met een biertje en pakken een wifi op. Om 20.00 uur zijn we weer terug aan boord en kijken we wat we de komende dagen gaan doen. Ook met oog op het bezoek van Ronja en Marit. We moeten we 22 oktober op Gran Canaria zijn.

12-10-2015 maandag: We doen rustig aan vandaag en gaan in de middag lekker zeilen naar Playa Blanca- Rubicon.

voor playa Blanca

Mooie zeil tocht en we hebben een leuk plekje voor de boulevard van playa Blanca op anker. Glas helder water dus we zien het anker goed liggen. Alleen de triplijn moeten we even corrigeren. We eten binnen want het is helemaal niet zo warm. We doen ’s avonds eigenlijk niet veel.

Na een lekkere nachtrust worden we schommelend van de golven van de ferry’s wakker. Na het ontbijt gaan we de kant op. Een leuke boulevard waar leven is. Ja dus ook touristisch en dan is alles al gauw duurder. We drinken koffie en een frisje en uiteindelijk hebben we nog geen wifi code.

van af de boulevard zien we Lovis

We gaan eerst, als we de Spar hebben verblijd met een bezoek, Lovis verleggen naar het kommetje bij haven Rubicon. Onderweg komt een jet ski vlak achter Lovis langs en heeft onze bijboot niet in de gaten die we slepen. Door de kracht van de jetski wordt ons sleep oog helemaal van de bijboot af gerukt. Als de jet ski de bijboot naar ons toe brengt vaart hij tegen onze romp aan. Arnold gaat met de bij boot naar het strand naar de verhuurder van de jetski’s terwijl ik met Lovis bij blijf liggen. Jammer…dat wordt weer een heel geregel.

We liggen met nog een Engelse boot voor de  jachthaven op anker. Leuke plek. We gaan ’s avonds naar de kant wat drinken bij een lounge terras met uitzicht op de baai en dus onze boot en de ondergaande zon. Prachtig!( zie foto begin ‘Lanzarote’.) ondertussen scoren we ook een wifi code zodat we weer vanaf de boot internet hebben. We spreken een Engels stel dat met vliegtuig hier gekomen is en ook zo geniet van dit moment. Even opscheppen dat onze Lovis een onderdeel is van hun geluksmomentje. Zo idyllisch plaatje.

14-10-2015 woensdag.

Vandaag is de schade aan de bij boot afgehandeld gelukkig. Zo kunnen we morgen naar Fuerta Ventura. Verder is het vandaag eindelijk de hele dag mooi zonnig weer. Daar genieten we dan maar van. ’s Middags gaan we een rondje lopen over het resort. Ziet er ook gezellig uit hoor. Het biertje drinken we gewoon lekker in de kuip, tussen de Optimisten die zeil les krijgen. Een mooie afsluiting van Lanzarote.

Maandag is voor de familie een acclimatiseringsdag. Wij hebben de scooter en gaan lekker op tijd er mee rijden. We pakken de zuidkust waar we langs de steile rots kust slingerend bergie op en bergie af gaan. We stoppen oa bij cabo Girao waar een uitkijk punt is met een glas plaat.

cabo girao

Je staat daar 580 meter boven de zee en als je naar beneden kijk zie je de contouren van de bodem van de zee. Het is prachtig weer dus we kunnen ook zien hoe de kust lijn slingerend de contouren vormt van eiland Madeira.

Van dit prachtige punt gaan we verder naar Ribeira Brava. We willen eigenlijk naar de haven Lugar de Baixio gaan kijken. Een haven die is aan gelegd en nooit is gebruikt omdat de zee met een flinke storm zo op kan bouwen dat er een golf ontstaat die over de gehele haven slaat. (zie op you tube spectaculaire beelden) De buiten muur is al deels in gestort. We gaan er niet helemaal naar toe omdat we dan via een bananen plantage pad naar beneden moeten gaan van +/- 15 % en dat vinden wij toch wel een beetje te gek. Het is een mooie hoek daar met al die bananen plantages en terrassen met gewassen. Ook hier hebben we al behoorlijke bergen die we met de scooter moeten trotseren. We gaan weer terug via de auto baan met de vele tunnels. Dan ben je zo weer terug in Funchal.

motormuis

Aan het einde van de middag komt Ma, Mieke, Madelene en Pim bij ons aan boord voor en borrel. We kregen ook ma makkelijk aan boord. Dat is toch bijzonder dat zij op haar 84^e nog bij me aan boord komt hier in Funchal.

Het is net Sinterklaas want al snel komt de tas tevoorschijn met de spullen die ze voor ons hebben mee genomen die we hier niet of moeilijk kunnen krijgen. Ronja heeft het er weer druk mee gehad, maar ook de zussen hebben lekker inkopen gedaan. Zelfs is er aan de pepernoten gedacht. Met deze boodschappentas kunnen we vooruit. Vooral de vacuüm verpakte hamburgers varkenslapjes en kipburgers zijn hier niet te koop en voor onderweg ideaal.

allemaal uit Nederland

’s Avonds gaan we in de oude stad eten. Zonder ma want die gaat lekker vroeg naar bed. In de oude binnen stad wordt je bij ieder terrasje aan gesproken en hopen ze dat je bij hun gaat eten. Een man zegt dat hij nog een tafel voor vijf heeft en hem vrij houd voor ons. Als we aan het einde van de straat zijn en alle terrasjes gezien hebben en omdraaien staat die man in de verte met twee armen naar ons te zwaaien. Dat was zo grappig dat we besluiten bij hem te eten. Gezellig en lekker gegeten. De oude stad is leuk met haar smalle horeca straatjes met haar deuren die veelal door kunstenaars. zijn beschilderd. Je kijkt je ogen uit.

Dinsdag gaat de familie zonder ons op pad. Eerst ga ik een was doen en Arnold gaat het rvs van de Watt&sea onderhanden nemen. Die oceaan krijgt alles verroest. Om 1600 uur hebben we de klussen klaar en is de was weer droog. Wij gaan de boot weer buiten op anker leggen, want het is goed weer en in de haven weinig swell. We laten ons anker zakken voor de ingang van de nieuwe haven die nog niet gebruikt wordt. We liggen prachtig. Hopen dat we niet worden weg gestuurd. Na het eten zoeken we de familie op in het restaurant vlak bij hun hotel. Ze hebben een top dag gehad met een taxi tour met een hele leuke chauffeur cq gids. We hebben elkaar zo wat te vertellen.

Woensdag gaan we met onze bij boot naar het hotel van de familie want die ligt aan de oceaan en heeft dus een oceaan bad. De bijboot daar aan een mooring gelegd en naar het terras van het hotel gezwommen. Het is daar erg leuk snorkelen. Met die rots partijen en de vele vissen die je om je heen ziet gaan. Zo hebben we daar een dag lekker op de ligbedden tussen de salamandertjes die nieuwsgierig komen kijken of er nog wat gemorst wordt gelegen en gezwommen en vooral lekker van elkaar genoten.

Donderdag heeft ma permissie gegeven om te gaan zeilen, maar wel om 15.00 uur terug zijn anders…..Wat is het fijn dat zij zich goed zelf kan vermaken en dat ze het goed vindt dat wij toch een paar uur weg zijn. Even lijkt het erop dat het niks gaat worden want het regent een beetje en er staat geen wind, maar gelukkig klaart het op en komt er genoeg wind. Pim Madelene en Mieke aan boord gehaald met de bij boot. We willen alleen ons mooie anker plekje niet kwijt dus laten we de ankerketting helemaal uit de motor lopen zo in de bijboot.

Het is een iets over bemeten anker voor de lodenstar maar ze zal er prima op blijven liggen. We zeilen met een rustig windje rond de 10 knoopjes een stuk ruime wind de zee op en wat meer via de kust en onder het Christusbeeld weer terug.

Mieke heeft wel het hele blik maria kaakjes nodig om niet echt zeeziek te worden, maar verder hebben we een erg leuke middag zo. Je moet toch een stukje gezeild hebben en ons leven een beetje beleefd hebben als je bij je zusje op bezoek gaat. Klokslag 1500 uur zijn ze weer bij ma. Aan het einde van de middag worden we door de pilot boot verzocht ons ankerplekje te verlaten want dit is de ‘catamaran area’. We moeten naar de jachthaven of voor het kasteel ankeren. Dat laatste zien wij niet zitten. We vragen aan de heren van de charter catamarans of zij er een probleem mee hebben als wij in hun gebied liggen. ‘Nee hoor geen probleem. Jullie liggen keurig op ruime afstand.’ Mooi dan blijven we liggen. We roepen de pilot nog om op de marifoon om uit te leggen, maar die reageert niet. ’s Avonds staat de politie vanaf de kant te roepen dat we naar de haven moeten komen. Arnold gaat met de bijboot naar ze toe. We mogen daar niet liggen. Het is niet aan de catamarans om ons wel toestemming te geven want die moeten ook voor hun moorings aan de haven betalen. We moeten naar de jacht haven. Hoho, zegt de havenmeester, ik heb helemaal geen plek. Arnold vraagt of hij dan voor die ankerplek kan betalen aan de haven. Daar moeten ze de haven autoriteiten voor op roepen maar die reageren nu ook niet. We mogen vannacht nog blijven liggen en morgen zal de pilot weer langs komen waar we het dan aan kunnen vragen.

We zoeken de familie weer op als ze hebben gegeten in de oude stad. Ze zitten voor een beschilderde deur met een dikke blote dame. Je moet wel even kijken waar je je vingers plaatst als je de deur open duwt. Ma heeft zich ook goed vermaakt.

Vrijdag. Ja hoor de pilot boot komt al om 8 uur langs en we moeten hier weg. We krijgen gelukkig een plek in de haven aan de kade muur en precies op tijd is alles geregeld om met de familie op pad te gaan. We gaan met een 6 persoons auto het eiland bezichtigen en wandelen. Pim is hier zes jaar geleden al geweest dus die weet al het een en ander op dit geweldige eiland. De route naar de pico de Areeiro (1816 meter hoog) is bijzonder mooi. We stoppen regelmatig voor een foto momentje. Op de top lopen we een stukje over de kam van de berg en weer terug. Zo nu smaakt het bakkie koffie die we hebben mee genomen extra lekker.

niet van de berg vallen

Dan rijden we naar het begin van een wandel route die loopt langs een levada. Levada’s zijn aan gelegde water goten die ervoor zorgen dat de zuidkust van Madeira ook natuurlijk water krijgt en dat het niet allemaal via grote watervallen via de noordkust de oceaan in klettert. Arnold Pim en Ma geen met de auto een mooie route rijden terwijl wij de levada wandeling doen van 13 km naar Portela.

Door bos, langs rivierbeddingen, diepe kloven over hele smalle paadjes, langs bergwanden met mos waar het water vanaf druipt. Mos met vele tinten groen. We kijken onze ogen uit. Leuk hoor om dit met je zussen te doen. Aan het einde van wandeling komen Pim en Arnold ons tegemoet lopen. Ma zit ondertussen lekker in de auto een puzzeltje te maken.

Wij worden op weg naar Funchal afgezet vlak bij de supermercado zodat we ons avond eten kunnen in slaan. Moe maar zeer voldaan zitten we later in de kuip aan ons biertje.

Zaterdag gaat Arnold niet mee en blijft aan boord. Lekker even niks. Ik ben vroeg uit de veren want ik wil voor ik in de auto stap nog een wasje aan de lijn hebben, want morgen gaat het regenen. Het is bewolkt als ik wordt opgehaald met de auto maar als we de tunnel door komen aan de noord kant van het eiland, schijnt de zon tegen de dalen. We rijden via Sao Vicente, Seixal, de mooie kustlijn met de hoge watervallen naar Porto Moniz waar we naar het natuur bad gaan. Een zwembad gecreëerd in de kustlijn dat met hoogwater volloopt met golven uit de oceaan. Er zwemmen dus ook gewoon verschillende vissen in dat zwembad.

We vermaken ons anderhalf uur in dit bad en gaan dan weer verder. We rijden over de hoogvlakte Paul da Serra en gaan naar Rabasal, het begin van de wandelroute. Het is daar maar 14 graden terwijl we in het zwembad 27 graden hadden. Dat is even afzien. Madelene en Mieke gaan de wandelroute naar Risco een waterval en daarna naar een 800 meter lange tunnel waar wij met de auto weer heen rijden. Ma blijft weer in de auto met haar boekje en Pim en ik gaan de meiden tegemoet lopen door de pikke donkere tunnel. Onze mobieltjes moeten ons een beetje van licht voorzien. Aan de andere kant is het net een sprookjes bos met overhangende takken smalle maar hoge trappetjes van en naar kronkelpaadjes. Uiteindelijk gaan we dus weer met z’n viertjes de tunnel terug in en lopen naar ma in de auto. Ik ben pas weer om 18.30 uur terug aan boord. Het was wel weer een geweldige dag. Inmiddels regent het en we gaan met de familie uit eten want dit is de laatste avond. Gelukkig haalt Pim ons nog op met de auto.

Heerlijk en gezellig gegeten vlak bij het hotel en daarna nog mee naar de kamer waar Mieke nog snel mijn haar knipt. Dat is lekker! De terugweg naar Lovis is het droog maar bij het aan boord stappen gaat het weer regenen. Dat slaapt zo goed.

Zondag eerst flink uitslapen. Het enige wat op het programma staat is boodschappen doen en de familie uit zwaaien. We zijn om 16.00 uur in het hotel waar we nog een laatste borrel met elkaar drinken. Om 18.10 uur zwaaien we ze na een flinke knuffel uit. Het was een heerlijke week zo samen met je familie maar het is ook weer lekker om gewoon samen te zijn.

In mei 2015 zijn we vertrokken. Het eerste stuk hebben we er gang in gehad, maar vanaf de Spaanse ria’s hebben we het rustig aan gedaan en hebben we genoten van de Spaanse en Portugese kust. Inmiddels zijn we via de eilanden van Madeira, de Canarische eilanden de Kaapverdische eilanden, de oceaan over gestoken naar Suriname. Aan de overkant zijn van Suriname naar Tobago gevaren alwaar ons Carieb avontuur begon. Het plan was via het Caribisch gebied naar Cuba en als we tijd genoeg zouden hebben, hadden we ons anker nog willen laten zakken onder het vrijheidsbeeld van New York. Dat gaan we dus niet doen. We gaan via de windwards islands  naar st Maarten, waarna we weer de terugtocht gaan beleven via de Azoren naar Ierland. Wie weet pakken we dan ook nog Schotland mee en proberen we het monster van Loch Ness te ontmoeten. Ja, en dan komt toch de tijd dat we weer terug gaan naar Nederland met een enorme ervaring rijker.