Twee weken Suriname.

We hebben Suriname een beetje mogen leren kennen. We zijn gaan wandelen door de regio Domburg. Het is een oude plantage die in kavels is verdeeld. Je ziet prachtige huizen met daarnaast net zo makkelijk een golfplaten kotje. Wel bijna allemaal een auto voor de deur. Hele oude houten huizen overwoekerd met onkruid laten ze ook gewoon staan. Ik zie nog een soort leguaantje de bosjes in glippen.

hagedis

Boven ons zie je de gieren rond vliegen. De opruimers noemen ze die hier. Die zorgen dat de kadavers vlug opgeruimd zijn. Langs de weg staan ruiven waar de vuilniszakken in staan. Dat doet men om er voor te zorgen dat de honden de zakken niet open vreten. Vuilnis wordt pas sinds twee jaar hier opgehaald. Voor die tijd werd alles achter het huis verbrand. We zien prachtige oude grote bomen. Er groeien bromelia’s in die als parasieten voor die boom zijn. Ze worden met hoogwerkers uit de hoge takken gezaagd.

De supermarkten worden allemaal gerund door chinezen. Kleintjes maar ook hele grote. Stuk voor stuk met Chinese eigenaars. Naast de haven is een super die gerund wordt door een oom van Marilyn. Daar natuurlijk even ons neus laten zien.

In en om de stad is het erg druk met auto verkeer en ze hebben allemaal erg weinig geduld. Als je een seconde stil staat omdat je wil afslaan wordt er al getoeterd. We gaan een bezoekje brengen aan Maarten Herrewijnen zijn vader. 21 km van Domburg af. We doen er ruim een uur over om er te komen door het drukke verkeer. Helaas is hij niet thuis, dus rijden we door naar Titia. De zus van Marilijn Ng-a-Tham die nog in het huis woont waar Marilijn is geboren en opgegroeid. Zij was wel thuis. Het is een leuke ontmoeting. Jammer dat we weinig tijd hebben. We hebben beloofd aan de Morning Glory en de Sail a way dat we rond 17.00 uur bij River Breeze gaan borrelen om elkaars verhalen te horen, want zij zijn vandaag aan gekomen. Ook heb ik nog een was buiten hangen.

Donderdag is een off day. We constateren dat ons windset is overleden, we denken dat er €4000,00 naar een verkeerd rekening nummer is over gemaakt. (dat blijkt gelukkig van niet) en een goed hangslot gaat overboord. Maar het kan veel erger, want Jet vd Morning Glory heeft een kapotte stuurkabel, slang van de boiler af gesprongen en de bodem van de dingy valt er onder vandaan omdat de lijm oplost. Wij klagen iets minder hard.

We gaan ook culturele uitstapjes maken met onze huur auto. Zo zijn we via een route langs de rivier naar de stuwdam gereden. Spots waar in het seizoen veel mensen komen zoals de Cola creek en Whitebeach zijn nu uitgestorven. Ook de jachthaven en resort Waterland is erg stil. Niemand in de prachtige huisjes en twee boten aan de steiger.

scholieren over een brug bij Paranam

Zo komen we uiteindelijk bij de stuwdam van het Brokopondo meer. Een prachtig meer waar je goed de boomtoppen boven het water uit ziet komen. Een vriendelijke man komt naar ons toe om te vragen of we misschien een rondje willen varen op het meer om foto’s te kunnen maken van de dam. Helaas hebben we daar te weinig tijd voor want we willen niet in donker terug rijden. Ik vraag hoe hij heet zodat we hem wel kunnen aanbevelen. Deze behoorlijke zwarte neger heet….Henk. Je verzint het niet.

Op maandag gaan we de plantages bekijken. We beginnen met Fort Nieuw Amsterdam wat nu een openlucht museum is. We komen meer te weten over de rol van Suriname in de tweede wereld oorlog. Suriname was nummer 1 leverancier van Bauxiet wat nodig is voor aluminium. Een belangrijke grondstof dus. De Amerikanen zette verdedigingen op om deze leverancier te beschermen. Deze delving is pas een paar maanden geleden gestopt. En er is natuurlijk veel aandacht voor de geschiedenis van de slavernij.

korjaal naar Fredricksdorp

We vervolgen onze weg naar de rivier Commewijne waar we oversteken met een Korjaal naar Fredericks dorp. Genoemt naar Frederick Knoffel die eigenaar was van de plantage. Nu is het in handen van de echtpaar waarvan de man een Hagenaar is/was en getrouwd met een Surinaamse vrouw. Na jaren te hebben geboerd met veeteelt is het nu gerestaureerde plantage terrein met de politie post met gevangenis dokters post en eigenaarswoning om gebouwd tot recreatie huizen. Een groep accommodatie en 6 appartementen. We drinken een kop koffie bij de eigenaresse en hebben een leuk gesprek met haar. We gaan weer terug met de Korjaal en rijden naar Mariënburg waar de resten van een oude suiker fabriek staan.

entre suikerfabriek

De fabriek is in 1986 gesloten en is in groot verval. We rijden het terrein op en er komt een man naar ons toe die vraagt of hij ons moet rondleiden. Het is een man die in de fabriek heeft gewerkt en er trots op is. Hij verteld vol passie zijn verhaal die begint met de opstand op de plantage waar de eigenaar is vermoord door ontevreden contract arbeiders. Er staan twee monumenten. Een voor de Javanen die in Suriname kwamen werken en een voor de Hindoestanen. De grote machines waar de riet stengels mee werden vermalen staan nog op het terrein. Ze werden aangedreven door stoom machines. Er kwam een hoge toren omdat ze het suiker gingen destilleren.

boven in de toren wordt het 90% alcohol

Boven in de toren was het uiteindelijk 90% alcohol. Dat werd in speciale houten vaten gedaan om de goede smaak te krijgen. We hebben genoten van de manier waar op deze man verteld. Hij woont nog steeds op de Campong.

onze rondleider bij pers

De kotjes die werden aan geboden door de fabriek. Men verdiende niet veel (fl 8,00 per dag) maar alles werd verzorgd. Alle kinderen konden naar school, medische hulp werd betaald en je kreeg een eenvoudig onderkomen.

We danken de man en gaan weer terug naar Domburg. Terug over de hoge brug over de Suriname rivier. Wat een manjefiek uitzicht over de stad heb je dan zeg. Terug bij Riverbreeze is de Septemberblue gearriveerd. Elmar en Nicolas en twee opstappers. Voor ons de laatste bekende Nederlandse boot die deze kant op komt. We hebben gehoord dat de vloot die nog in Mindelo ligt vertrokken is naar Barbedos.

dikke boom uit stuwmeer

Dinsdag gaan we optijd weg richting BWWI hout zagerij. We zijn uitgenodigd door Titia d’r partner, Guno E. Chin A Sen, om op de fabriek te kijken van het stuwmeer hout. Jet van de Morning Glory gaat ook mee en om 9 uur rijden we richting Brownsweg. Het is gelukkig makkelijk te vinden

We worden rond geleid door Loyd Pickery, de opzichter van de fabriek. We kijken onze ogen uit. Deze reusachtige bomen worden dus uit het stuwmeer geoogst. Ze staan al 50 jaar onder water en staan 40 a 50 meter diep. Met een eenvoudig bootje ankeren ze de boom met een zware kabel en de duiker gaat 40 meter down om met hydrolische ketting zaag de boom om te zagen.

zaagbootje

Geen duikpakken aan, alleen een mondstuk aangesloten aan een compressor. Alleen de Brazilianen zijn hier bedreven in. Er zijn meerder stuwmeer zagerijen in de wereld, maar overal zijn het de Brazilianen die het zaag werk doen. Loyd heeft het ook geprobeerd, maar kon het echt niet. We komen ook bij de drijvende huisjes van de duikers. Het zijn complete woonboten want ze gaan na de oud en nieuw weer het water op en komen dan pas met de Pasen terug. Dus ze wonen maanden op het meer.

woonboot Brazilianen

In de fabriek zien we de enorme bomen op de zaagtafel gaan. Ze worden eerst vierkant gemaakt, anders klopt het spanningsveld van de stam niet meer dan worden er platen gezaagd die weer in planken gezaagd worden. Daarna gaan ze naar de inspectie en worden de slechte stukken eraf gezaagd en gesorteerd op a en b kwaliteit. Er is een houtsoort dat als het wat langer op de kant licht zoooo enorm hard dat het bijna niet te zagen is. We zien ook een tafelblad dat gezaagd is uit de lengte van zo een dikke boom. Prachtig.

Jet krijgt nog twee latten mee om de jerrycans aan de zeereling te kunnen binnen. Die passen niet in de Toyota, dus rijden we met twee latten die uit de achter raam steken richting de Stuw dam. We gaan kijken of we Henk kunnen vinden om te vragen of hij ons alsnog over het stuwmeer wil varen.

Ja hoor we vinden hem bij zijn korjaal en hij is blij verrast dat we naar hem vragen. Hij heet trouwens Henki. Hij vaart ons rond langs de stuwdammen en laat de boot zien van de dokter die daar mee naar de dorpjes vaart. We stoppen bij een strandje om Awara’s te plukken. Hij doet enorm zijn best en we moeten erg om hem lachen. Als we terug zijn bij de auto brengt hij ons nog bij een boom met Maripa’s. We horen vanachter de struiken tobben om die maripa’s naar beneden te krijgen. Hij komt met al zijn zakken bordevol terug. We kijken terug op een hele leuke dag.

Zo ontmoeten we hele leuke mensen. Waar we wel schoon genoeg van hebben is de vele regen. Het maakt het klimaat aan boord warm en broeierig. We gaan hier wel de kerst vieren, maar we twijfelen nog of we blijven op de jaarwisseling te vieren. Iedereen zegt wel dat het een heel bijzonder feest is in Paramaribo.

rechts de twee hele kleine spoeltjes

Euforie!!!!!!!!We hebben het voor elkaar om de windset te repareren. Een inimini spoeltje moest gesoldeerd worden en dat is gelukt. Dat scheelt ons €2700,00. Als je het snel zegt is het niks. (helaas niet voor lange duur. hij is echt kapot)

Vanmiddag gaan we met een behoorlijke groep Nederlanders een kerst diner nuttigen bij River Breeze. We hebben nog niet echt een kerst gevoel hoor, met het zweet op ons voorhoofd en in ons blote barsie. Een bijzonder kerstfeest.

De grote oversteek.

We hebben het gehaald. Suriname in 12 dagen en 17 uur zeilen over de Atlantische oceaan bereikt. De eerste week gaat eigenlijk vlot voorbij. Gek eigenlijk dat je de hele dag best bezig bent met niet veel doen. Toch gaan de dagen vrij snel voorbij. We hebben wel wat moeite met de lange nachten. Ook omdat de wind steeds wat aan trekt op het moment dat het echt donker wordt. Zo hebben we een paar keer moeten reven in het donker. We zeilen meest met een reef in het grootzeil en de fok uitgeboomd aan de andere kant. Of wel melk meisje.

melkmeid

Toch hebben we regelmatig dat de zeilen een behoorlijke klap maken als ze even geen druk hebben. Dat geluid gaat door merg en been omdat we toch bang zijn voor materiaal schade. We moeten onderweg een wagen van een zeillat repareren.

wagentje repareren

De tweede week worden we toch moeier en gaan we ons eerder ergeren aan bijvoorbeeld dat we steeds alles vast moeten houden omdat de golven anders zorgen dat het aan de haal gaat. En vergis je niet hoe vermoeiend het is om steeds in de enorme herrie van de golven te zitten. Mooi, maar wel veel herrie. Zo krijgen we dus de tweede week af en toe een dipje.

We zijn heel trots op hoe we de reis hebben voorbereid en hoe goed dat eigenlijk is gedaan. We hebben heel goed gegeten en van de verse producten niets weg gegooid. Het brood bakken lukt ook prima maar de afbak broodjes die we op de Canarische eilanden hebben gescoord zijn ook een toppertje. Het enige wat we hebben gemist is een tweede fok zodat we het grootzeil op de giek konden laten liggen en met twee fokken uitgeboomd konden varen. Dat had de reis veel ontspannener gemaakt. Omdat onze vrienden van de Beau met kapotte verstaging terug moest heeft dat bij ons een soort van angst gegeven. Zorgen dat alles heel blijft is toch heel belangrijk.

De laatste dag varen we weer in ondieper water. Dat wil zeggen minder dan 200 meter. Het water krijgt een andere kleur. Groen in plaats van diep blauw. Hier krijgen we weer leven om ons heen. Een hele grote groep dolfijnen zwemmen rond onze boot. Het blijft toch een mooi schouwspel. Ook krijgen we bezoek van een witte reiger achtige.

Wat doet hij nou hier op de oceaan. Hij kan niet eens zwemmen. Hij lift met ons mee tot zo een 30 mijl uit de kust. Die zal het wel gered hebben. De wind neemt af en we moeten de motor aan zetten. We gaan om de beurt even afkoelen in het water. Lekker joh! Later zetten we weer alleen fok op want we hebben geen haast. Eindelijk hebben we de gelegenheid om te vissen. Na 15 minuutjes loopt de molen af. Beet! We halen hem binnen en zien dat er nog twee achter onze boot zwemmen. We vinden het best zielig dat die hun vriend nooit meer zullen zien, want de buit is een prachtige gladde vis met een geel staartje. We weten niet wat voor een vis het is (een gravally Jack horen we later).

Arnold houdt hem in bedwang met het echte vis doekt die we van Jantien hebben gekregen voor deze gelegenheid en ik dood voor het eerst van mijn leven een vis met een mes tussen de ogen. AAAhh, hij is helemaal niet meteen dood zoals ze mij dat belooft hadden. Affijn uiteindelijk sta ik op het achterdek een paar prachtige fileetjes te snijden uit het midden lijf. De kop en de staart gaan tenslotte weer terug de zee in. Dat wordt heerlijk eten!!

We komen in nog ondieper water. Onder de 75 meter. Nu zien we een vissers vloot varen. Hele oude vis kotters met sleepnetten. We maken een foto van een van hen en zij staan gezellig naar ons te zwaaien en ook foto’s van ons te maken. Trouwens, niet een schip heeft hier AIS.

Het is donker als we de uiterton passeren. We hebben gelezen dat de aanloop ook in het donker geen enkel probleem is dus we gaan ervoor en met de radar bij gaat het prima. We melden ons bij Maritieme Autoriteiten Suriname. Grappig hoor. Zo een eind gevaren en dan gewoon in het Nederlands communiceren. We varen op de radar naar een anker plaats bij Alkmaar waar we om 5:30 uur het anker laten zakken. Na een binnenkomertje weer lekker samen te kooi. Mmmmmmmm

Om 13:00 uur gaan we weer ankerop richting Domburg. We moeten een beetje lachen want de rivier is net de Oude Maas met palmbomen. Ook krijgen we regelmatig een bui wat ook een soort van thuis gevoel geeft. We vinden het heerlijk en staan in de regen te ‘douchen’. Ook wordt Lovis lekker schoon gemaakt. We krijgen diverse telefoontjes die ons feliciteren met de overtocht. Nico en Jose vd Marel, Ma de Maa en Ronja met Lennard. Leuk dat er zo mee geleefd wordt. Later zien we ook de vele berichtjes via de Wats App. Zus Madelene heeft zelfs de vlag uitgehangen.

Bij Domburg komt Gaby de Nederlandse manager van de haven ons tegemoet varen en wijst ons een mooring. Er klinkt muziek van af de kant. We voelen ons helemaal welkom. Vlug de bijboot oppompen en naar de kant. Gaby heet ons welkom en trakteert ons op een djogo. Een literfles Parbo bier. Zo drinkt men hier bier. Net als wijn. Fles in de koeler en glazen erbij. Heerlijk.

een djogo Parbobier.

We gaan zitten aan een stamtafel en hebben volop aanspraak. Fijn weer onder de mensen. Na een paar uur gaan we terug aan boord de zelf gevangen vis bakken. Hij smaakt voortreffelijk!

heerlijke filet

Maandag 14-12-2015. We zijn om 8:30 al weer present want dat komt de auto verhuur. Voor €10,00 per dag hebben we de Toyota twee weken. Dat is toch geen geld. We gaan inklaren. Eerst naar MAS. We hebben voor de zekerheid andere kleding mee genomen want men moet netjes gekleed komen. Inderdaad, mijn rokje was te kort en ik mocht er niet in. Even omkleden en toen was het goed.

jurkje omgebouwd als lange rok

We komen in een kantoor met 6 mensen achter bureaus, maar er was er maar 1 die wat deed. De rest zat gewoon maar een beetje te kijken. Ze zijn wel uiterst vriendelijk. We hebben leuke gesprekken terwijl ik de formulieren in vul. 7 formulieren met heel vaak de zelfde vragen en dus antwoorden. Die worden aan elkaar geniet en gearchiveerd. Joost mag weten of er ooit nog eens naar gekeken wordt. Als we weer buiten komen stortregent het. Een meneer bied Arnold aan om met zijn paraplu mee te lopen naar de auto zodat Arnold mij dan kan oppikken. Daar gaan ze hoor samen onder de paraplu.

Stap twee is naar immigratie voor een toeristen kaart en dan naar vreemdelinge politie om ons paspoort af te laten stempelen. Het vlot eigenlijk lekker en ook weer bij het laatste adres hebben we leuke gesprekken. Zeilend van Nederland naar hier; Hoe is dat!?!

Nu de papierwinkel klaar is kunnen we even wat rond lopen in de stad. Een vrolijk mager mannetje staat zogenaamd op onze auto te passen en wijst ons het centrum. Hij is blij met de fooi van Arnold. Paramaribo is een stad vol met houten panden met waranda’s en balkonnetjes. De een nog meer verweerd dan de andere. Zelfs panden van het ministerie zien eruit als verweerde en oude panden.

een verfje kan geen kwaad

We drinken nog wat op een terras en raken weer aan de praat met Paulus. Je hebt hier zo snel een praatje.

Geld pinnen is wat omslachtig. Je pint eerst euro’s en wissel die bij een wisselkantoor in voor SRD. Dan krijg je de beste koers. €1,00 is SRD 5,00. We gaan weer terug naar Domburg over de weg die helemaal verrot is gereden door vrachtauto’s met boomstammen. Mega kuilen in het asfalt. We komen ook nog over een brug waar over de dwars balken van het wegdek weer lange planken in de rijrichting zijn getimmerd waar de wielen van de auto’s over het dek rijden.

Bij de haven gaan we weer aan de stamtafel koffie drinken. Een tafel vol Nederlanders. OA Zeilers die hier 7 jaar geleden zijn gekomen en een man die hier 5 viskotters heeft. Het is weer erg gezellig.

“Heerlijk geslapen. Goed uitgerust de oversteek beginnen is alvast gelukt. Ik begin met het plakken van de pleister achter mijn oor tegen zee ziekte. We doen onze laatste dingen. Arnold doet de laatste inkopen zoals brood en een gasfles en helpt Zeebink nog met het fixen van de AIS. Dat lukt alleen helaas niet. Ik zorg dat er een paar maaltijden gekookt worden en vacuum getrokken. Om 13.00 uur maken we los. Het is prachtig weer alleen te weinig wind, dus we beginnen met de motor aan. Na het avond eten kunnen we zeilen. We zijn Zeebink nog niet uit het zicht, maar dat scheelt niet veel. Die is recht op zijn target gevaren wij hebben gegokt op een kant waar eerder wind komt. Cruesing Bird vaart ook uit en die is de hele nacht vlak bij ons. Als het licht wordt zijn we met drie boten redelijk dicht bij elkaar. Verder op de dag kiest ieder voor hun meest geschikte koers en zijn we al vrij snel elkaar kwijt. Ook het marifoon contact is zeer moeizaam. Jammer want je merkt nu wel dat het fijn is om soms wat van een ander te horen. Verder kunnen we tot maandag avond lekker zeilen. Het stikt hier van de vliegende vissen. We zien ze met hele groepen over de golven zweven. In het donker schijnen ze niet zo best te kunnen oriënteren want we krijgen er vijf op ons dek. Een heeft het geluk dat hij achter mij in het gangboord lag te spartelen zodat ik die levend over de reling kon zetten.

Het gaat goed met mij. Ik heb helemaal geen last van zeeziekte. Wat is dat fijn zeg. Ik kan goed functioneren en gewoon lekker eten. Alles gaat goed. Binnen van alles klaar maken, zelfs lezen gaat me goed af. Ik geniet dan ook van deze overtocht.

Maandag waait het weer wat minder hart en dus gaat Arnold zijn vis molentje uit proberen. Na een uurtje begint het molentje af te rollen. BEET! Allemachtig, we zien drie grote vissen achter onze boot aan zwemmen waarvan 1 ons nep visje te pakken heeft. Bij het naar binnen halen weet hij zich los te maken. Haak met nep vis nog in zijn bek als aan denken van ons. Eigenlijk zijn we naast teleur gesteld eigenlijk ook wel een beetje opgelucht, want dit is wel een hele grote vis om te verwerken.

Tot maandag avond 20.00 uur kunnen we zeilen. Dan staat er teveel deining voor de wind die we hebben. Motor aan dan maar. Tot dinsdagochtend. Dan kunnen we met alleen de code 0 lekker zeilen. Uiteindelijk zeil over de andere boeg ook grootzeil erbij. Het lijkt wel of isla Sal is weg gehaald, want 20 mijl voor de kust zien we haar nog niet. Het is ook verre van helder weer. Dan eindelijk de contouren van een berg, stuk vlak en weer een bergje. Ja hoor land in zicht!. We halen vlak voor de deur de zeilen weg en varen de drukke ankerbaai om 13.30 uur binnen. We worden door Jaij geëscorteerd naar een goed anker plekje. We leggen prachtig. Jaij kan voor van alles zorgen: gaz gazoline water…..doe you speak franch? Het is de line die hij een paar keer per dag komt vragen. Uiteindelijk vraagt hij: óne beer is that a problem?’. We zien hem steeds rond varen tussen de ankeraars en wij herhalen gek scherend steeds zijn line.

Ik ga naar de kant om in te klaren. We zijn echt in een andere wereld. Er is hier echt niemand die zich druk maakt. Groepen vrouwen zitten onder een grote boom, mannen tegen een gevel aan. En als er iemand loopt, loopt die heel relaxed. Welkom op de Cabo Verden.”

2-11-2015 Maandag       la Gomera          We gaan verder. Ik ga naar het haven kantoor om af te rekenen…..dicht. Ik zie de man die op de stijgers assisteert en die verteld me dat het vandaag een feestdag is dus is het kantoor dicht. Wat voor feestdag dan? ‘Gisteren was het Halloween en omdat het op zondag viel wordt de maandag een vrijedag. Spanjaarden willen niet werken’. Een andere mevrouw wilde muntjes voor de was machine, maar dat kon ook niet. ’U mag wel de was bij mij doen hoor’. Zegt de haven meester……leuk toch?!

Ik betaal bij deze gezellige havenmeester in zijn werkhokje en we gaan de haven verlaten. Samen met een boot uit Denemarken ‘Aura’ met jonge mensen er op. We dachten niet veel wind te krijgen maar we kunnen bijna het hele stuk naar la Gomera zeilen. Om ons heen weer volop grote dolfijnen. De wind staat weer eens totaal anders dan de voorspellingen. San Sebastian is niet bezeild dus gaan we naar playa de Santiago. Die haven vinden we veel te duur voor wat ze te bieden heeft, dus gaan we weer los en gaan proberen of ankeren te doen is, want er staat buiten best wat deining. We gaan in en baaitje liggen waar nog drie boten liggen en het gaat eigenlijk heel goed. Ja, we schommelen wel wat maar het is goed te doen. Als we liggen kijken we eens goed om ons heen. Het is een mooie kust met grotten in de rotsen waar hier en daar doeken hangen en lijnen met kleding. Er is een groep mensen die hier in de grotten bivakkeren. Heerlijk in hun blote kont. Het is een leuk gezicht. We zoeken de berg af of we er nog meer zien als of we zoeken naar bijzondere dieren. ’s Avonds is het heel donker en we zien alleen hier en daar een klein lichtje. Aura komt ook nog maar gaat uiteindelijk niet voor anker maar naar Santiago

Na een heerlijke nachtrust gaan we anker op en naar San Sebastian. Daar gaan we ons klaar maken voor de overtocht naar de Kaap Verde. We zeilen (kruisen) er naar toe. In de haven ingang komen we ‘Twins’ tegen. Die heeft weer zijn nieuwe gasten aan boord. We hebben nog even een kort praatje over en weer met Han en Inge. Leuke mensen. In de haven gaan we eerst diesel tanken. Is dat maar gebeurd. Staat daar Nicolaas van de Witte walrus. Hij verteld ons dat het helemaal mis is gegaan bij hun Zaterdag met ten ankergaan in een baai voorbij Santiago in het donker hebben ze de afstand niet goed in geschat en is de boot op de klippen geslagen. Hij wijst naar een klein hoopje schroot….dat is alles wat er van de Witte walrus over is gebleven. Iedereen is gelukkig ongedeerd gebleven. Wat een vreselijk verhaal. We zijn gewoon helemaal van slag. Als we in de box liggen komen de jongens van de Zeebink aangelopen. Dat is een leuk weerzien. Zij willen ook deze week over gaan steken naar de Kaap Verde. Misschien varen we het eerste stuk wel samen op…. Als we de stijger aflopen om even in het plaatsje te kijken zien we dat onze Engelse vrienden met de Moleoba hier ook weer liggen. We hebben alleen nog geen contact met ze. Vroeg in de avond komt ook Aura binnen en komt schuin tegenover ons te liggen. Arnold is nog even bij de Zeebink langs geweest.

Donderdag 5-11-2015 we gaan vandaag naar de Kaap Verde. We hebben gisteren de hele dag van alles gedaan om vandaag te kunnen vertrekken. Lekker inkopen kunnen doen hier. De Zee bink gaat ook. We hebben leuk contact met ze. Het is de bedoeling om rond 12.00 uur te vertrekken.